وقت کوچیدن بود ته دهلیز زمان پشت آونگ نگاری ز صدا همسفرها همه جولان بسته و شبی سرد در این حسرتها ناگهان در دل خاک افتادم قفس تن به زمین رفت و صدایی می گفت: "ای پرنده پیِ پرواز پرت را بگشا مرگ رسید" جرعه ای از نفسم را خوردم و دگر هیچ نفهمیدم من
چون پرنده پی پرواز شدم لب یک طاقچه منزل کردم روی آیینه ی اعمال خودم را دیدم چه عجیب و چه غریب در پی موسم هجرت بودم اکرم احمدی
